Noorwegen 4-2-17

Dag 4

Op het eilandje Sommaroy ligt een redelijke heuvel. Een 'vervelende' eigenschap van mij is heuvels of laag gebergte te beklimmen. Dit gebeurde mij ook afgelopen zomer toen ik ook in Noorwegen was. Op de terugweg had ik de neiging om hulpdiensten in te schakelen omdat ik het pad niet terug kon vinden, maar dat is een ander verhaal.

Ik had dus dit heuveltje op het oog om te bestijgen. Blijkbaar heeft Henk deze behoefte ook en zo hadden we gisteravond besproken om deze pukkel morgenochtend te beklimmen. Na het ontbijt kwam een change of plans. Frank opperde het idee om te gaan wandelen waar we gisteren mensen zagen langlaufen. 20 minuten later waren we op de bestemming. Het gebied is populair onder de Noren, want de hele parkeerplaats stond vol. Er stonden zeker 10 auto's. Noorse drukte is een relatief begrip. Je spreekt al van drukte bij 3 tegenliggers. Al goed, we zien de mensen skies onderbinden en de heuvel beklimmen. Wij schatten in dat we dit ook wel kunnen doen met onze wandelschoenen. Goed aangekleed, eten in de rugtas en we wagen het er op. Het is een fikse klim met steile stukken, zeker voor amateuristische en eigenwijze Nederlanders. We hebben de pas er goed in en als je denkt bij de top te zijn zie je nog een hoger gelegen top. Na enig beraad gaan we het nog hogerop zoeken. Grip is er af en toe en glibberen naar boven. Henk is een betrouwbare diesel en volgt ons op kleine achterstand. De klim heeft 2 uren en flink wat zweet gekost. Bij het bereiken van de top blijkt dat het alle moeite meer dan waard is! We bewonderen het gebergte om ons heen en waarvan een aantal schitterend worden verlicht door de op- of ondergaande zon. Het is namelijk rond het middaguur dus we zitten op de helft van het aantal uren zonlicht wat ons gegund wordt deze dagen. Er zijn meerdere bezoekers om foto's te maken van het uitzicht. Ik word door een jongen gevraagd om een foto te maken van hem en zijn vriendin. Alles staat in pole position en wil een spervuur aan foto's afvuren. Na de eerste klik komt de jongen al haastig naar mij toe gerend, want blijkbaar leest hij mijn gedachten. Hij heeft liever niet dat een salvo van momenten wordt vastgelegd, want het blijkt een polaroid camera te zijn. Op 500 meter hoogte staat hij 'ouderwets' met de afdruk te wapperen. Enigszins verbaast richt ik mij weer op het uitzicht. Het is een prachtige plek om het suikerpeil op te krikken voordat we beginnen aan de afdaling.

De afdeling gaat met het grootste plezier. Sneeuw maakt het kind in de mens los en met grote sprongen en glijdend dalen we af. Frank kijkt beter om zich heen en roept mij en Jaap want hij ziet rendieren. We klimmen weer 20 meter omhoog en zien een kleine kudde. We sluipen dichterbij totdat de leider bepaalt om te vluchten. De mooie dieren zijn iets meer lichtvoetig dan ons en binnen enkele seconden zijn ze op grote afstand van ons. We dalen verder af en zien Henk van grote afstand karakteristiek voorovergebogen op zijn e-reader kijken. Moe en voldaan bereiken we de auto. Er is sterke behoefte aan koffie dus we gaan rondrijden in de hoop een lokale kroeg te treffen voor een cafeïne shot. Het brengt ons naar een dorpje aan het einde van een baai. Het dorp bevat een aantal leuke vakantiehuisjes maar is voor de rest uitgestorven. Er is een receptie waar we hopen wat te kunnen drinken, maar is helaas dicht. Frank ziet in de huisjes potentie als toekomstig vakantieverblijf en stapt één van de huisjes binnen om een oordeel te vellen. Eenmaal buiten gekomen treffen we de eigenaar die logischerwijs geïrriteerd is omdat wij ongevraagd het huisje betreden. Frank weet de kou uit de lucht te halen en adresgegevens worden uitgewisseld zodat Askja een adres erbij heeft als vakantieverblijf. Tijdens de terugtocht valt de schemering in en ontaardt zich in de lucht een mooi kleurenspel, wat zich mooi aftekent op de bergen. Bij de brug naar ons eilandje genieten we van de ondergaande zon.

In het dorp blijkt de plaatselijke kroeg nog open en de eigenaresse draait volle bak om alle gasten te voorzien van maaltijden en drinken. De aankleding voldoet meer aan Nederlandse maatstaven, echter wij vinden het prachtig. We wurmen ons op de picknickbank en aanschouwen het tafereel. De magen beginnen te knorren en chef-kok Jaap is op weg naar zijn eerste Michelin ster. Hij tovert uit zijn koksmuts een heerlijk maal van wraps. Tussentijds is een hondensleetocht geregeld wat in houdt dat we morgen vroeg moeten opstaan. God natt!