Noorwegen 2018, dag 2

Dag 2.

De slaap ging vannacht in blokken. Het bed was prima en zo te horen waren we niet de enige. Onze Franse buurman had het nodige hout meegenomen en had in zijn slaap de nodige moeite om dat door te zagen. Zijn gesnurk ging dwars door de dunne wand heen. De dag is begonnen en na een frisse douche rijden we richting Hirtshals. In een truckerscafé nemen we een mok koffie en zien de truckers een flink engels ontbijt nemen waarbij zoveel mogelijk vet wordt geconsumeerd. Op een speklapje meer wordt niet gelet en de Aziatische bediening vult maar graag bij.

De temperatuur in de haven is rond het vriespunt en we doen een rondje langs de pier en de kust. De zon schijnt al volop en de zeewind bezorgd ons tranen in de ogen. We nemen weer plaats in hetzelfde eetcafé krijgen we wegens ongemak een gratis koffie aangeboden. Dit gebeurde ons gisteren ook al omdat ze vergeten was de bestelling door te geven aan de keuken. We maken de tijd vol en zijn in afwachting tot we kunnen vertrekken met de Colorline naar Noorwegen.

We zijn ruim op tijd en sluiten aan de rij van geparkeerde auto’s. Het is een gemêleerd gezelschap; een groep duitse vrienden, een Nederlands gezin in een VW camper en Noorse stellen. Ik struin wat rond over de parkeerplaats en Paul voert enkele meeuwen die in rap tempo wat vrienden hebben opgetrommeld. Eindelijk kunnen we de buik van de ferry in rijden conform de strikte instructies van het personeel. We pakken de benodigde spullen uit de kofferbak en zoeken een plekje met mooi uitzicht op het dek. Bij vertrek blijken we uit te kijken op het achterdek dus we zien de komende minuten hoe we de haven van Hirtshals achter ons laten. De route is vrij eenvoudig, we steken recht over naar Noorwegen.

De ferry bestaat uit diverse decks en waarvan er 2 ingevuld zijn met eten, drinken en tax-free shoppen. Net als anderhalf jaar geleden met de boot van Kiel naar Oslo is het concept hetzelfde. Unieke kleding, parfum en drank aanbiedingen in de wetenschap dat je toch de volle mep betaald. Om de tijd te doden struin ik rond en neem een kijkje op het dek. Het zonnetje schijnt maar het is verrekte fris. Ik zoek weer een warm plekje op naast Paul en genieten van een theatershowtje voor kinderen. Het gezang van de actrice jaagt met haar krasse geluid zelfs de laatste meeuwen van het dek. Uiteraard vinden de kinderen het fantastisch en daar gaat het om. Paul en ik kopen een broodje en spoelen het weg met een betrouwbare groene Freddie.

Na 3 uur naderen we de haven van Kristiansand en voeren tussen de eerste eilandjes door. Op een enkel eiland staat een huis of een kerkje. Met militaire precisie meren we na 3 uur en een kwartier aan in Noorwegen. We nemen plaats in de bolide en wachten met smart totdat we verder kunnen gaan richting Stavanger. Nadat de GPS satelliet ons ook heeft gelokaliseerd, zetten we koers richting Noord-West. Volgens de planning neemt de reis 250 km in beslag. Volgens Noorse begrippen ben je dan 4 uur onderweg aangezien de gemiddelde km/uur veel lager ligt dan in Nederland.

We zijn verbaasd of de vele sneeuw dat er ligt. De wegen zijn schoongeveegd maar aan de bergwanden liggen dikke pakken sneeuw. We zien prachtige ijspegels hangen van enkele tientallen centimeters lang. Paul crosst solide over de Noorse wegen alsof hij hier geregeld komt. Ik vergaap mij wederom aan de natuur, ook al ben ik hier voor de vierde keer. De combinatie van bergen, water, bossen en sneeuw doet mij steeds weer versteld staan van haar schoonheid.

Het wordt schemerig en ik kruip achter het stuur. Paul neemt genietend een blikje bier en laat zich de komende uren chauffeuren. Op het moment dat je uitspreekt dat de reis voorspoedig gaat, zien we een zwaailicht in de verte. De variatie in routes in dit land zijn zeer beperkt, dus dit beloofd niet veel goeds. Een jonge agent vertelt ons dat de weg is afgesloten en als we die c-weg volgen, we op de geplande weg weer uitkomen. Prima en wanen ons als rally coureurs gezien het bochtige circuit. Thea, onze navigiste, leidt ons soepel over de weg ook al is amper meer wat te zien. Mijn richtingsgevoel rijdt uiteraard mee en hij geeft aan dat we snel op een herkenbaar punt zullen naderen. Na 4 keer rechts belanden we op hetzelfde punt en als we de weg blijven volgen, dan kunnen we zo weer de vriendelijke agent begroeten. Het is tijd om zelf de koers te bepalen en een variant te bedenken. De kaart op het navigatiesysteem biedt ons een alternatief en na vele terugwijs acties van Thea bedenkt zij ook ons bedachte alternatief. Bij Lauvvik nemen we de veerboot naar Oanes. Het is een korte overtocht van 15 minuten en voert 24/7 van de ene naar de andere kant. We staan vooraan en zodra het sein wordt gegeven om te rijden en laten de Duitse PK’s brullen. We zijn nu dicht bij de plaats van bestemming, maar dat wil nog niet zeggen dat je er kort over doet…

Het afgelopen uur heeft de hemel ons een prachtig palet van kleuren laten zien. De hemel kleurde rood, blauw en roze afgetekend tegen de witte bergen. Het is een prachtig schouwspel en waarmee ik met weemoed denk aan vorig jaar februari toen ik met Henk en Jaap op Sommeroy was en ons iedere dag verbaasde over de kleurstelling van de ondergaande zon.

Met nog een kleine 30 kilometer te gaan naderen we met rasse schreden het eiland. De laatste honderden meters blijkt nogal een zoektocht. Het is pikdonker en de wegen onduidelijk. We vermoeden de juiste weg te hebben maar wij verwende Nederlanders zijn andere straten gewend. De bedachte weg bevat kuilen en zal ons leiden naar het onbekende. Niet echt wat wij verwachten. Ik rij het erf van een boer op en ga vragen waar we moeten zijn. Zijn oprit is wel honderd meter lang en ik kan niet keren. Hij weet wel waar we moeten zijn maar eerst moeten we achteruit. Gelukkig hebben we een achteruitkijkcamera en kan ik redelijk eenvoudig achteruit rijden. Halverwege probeer ik de keren en na een paar keer steken en vol gas op de automaat te zetten, staan we met de neus de gewenste kant op. In verwachting dat het boertje ons de weg wijst, staan we een tijdje te wachten aan het begin van zijn oprit. Het blijft lang stil. Paul loopt een stukje terug maar de beste man is in geen akkervelden of wegen te bekennen. Dan maar Google Maps raadplegen en we moeten toch echt de niet toegankelijke weg betreden. Het enige licht dat we hebben is van de auto en de maan. De schokbrekers worden goed getest en hobbelend op onze stoelen naderen we een parkeerplaats. We zien een aantal huizen maar het merendeel is niet verlicht. Ik bel degene die als contactpersoon staat genoteerd. Haar Engels is redelijk te verstaan, maar probeer eens in het donker uit te leggen waar je moet zijn. Het blijkt dat we nog verder moeten rijden naar een 2e grote ‘parkeerplaats’. Het is na achten en we zijn moe van de reis. Bij de 2e parkeerplaats zoek ik tussen de huizen onze vakantiewoning. Je moet je voorstellen dat het geen net aangelegde paden zijn die á la Landal netjes naar je huis leiden. Het is op de tast en ik glibber over de stenen op zoek naar ons vakantieverblijf. Paul heeft bij een andere woning aangeklopt en een zeer behulpzame Noor weet welke woning we moeten hebben. Het blijkt van Mette te zijn, een F-16 pilote.

Hij heeft een mijnwerkerslampje op zijn voorhoofd en gidst mij naar het huis. In het donker praat hij mij bij over de omgeving en er ontstaat een leuk gesprek. Na 2 minuten lopen wijst hij het huis aan en begeleidt mij naar de voordeur. Finally, hier moeten we zijn. De code van het slot toets ik in en heb toegang! Ik haal Paul op en slepen de benodigde spullen naar het huis. Het huis is groot en maken een ronde. We maken de bedden op, schenken een glas wijn in en nestelen ons op de bank. Het is koud  in huis en wikkelen ons in een dekentje. Moe en voldaan gaan we naar bed. Het Noorse avontuur kan beginnen… O nee, het avontuur was al begonnen 😊